OPC UA: Część 5: Jaki krok teraz? (czyli jak ma wyglądać migracja z OPC Classic do OPC Unified Architecture (OPC UA))

Część piąta serii artykułów poświęconych technologii OPC Unified Architecture (OPC UA)(zobacz część czwartą/szóstą).

Kolejnym istotnym zagadaniem, które trzeba poruszyć to migracja aktualnych rozwiązań bazujących na technologii DCOM (coraz częściej nazywanych OPC Classic) do OPC Unified Architecture (OPC UA). Nie należy tutaj zapominać, że starsze, bazujące na DCOM, serwery OPC posiadają odpowiednie interfejsy pozwalające na dostęp do danych procesowych.

Twórcy OPC UA widzą dwie możliwości przejścia na nową technologię:

• stworzenie uniwersalnego serwera, który jest wrapperem dla aktualnych serwerów bazujących na DCOM,
• stworzenie dedykowanych serwerów, które bezpośrednio posiadają dostęp do danych procesowych.

Te dwa podejścia zostały porównane na poniższym rysunku:

Podejście pierwsze skraca bardzo czas implementacji i wdrożenia nowego serwera. Ma to związek z tym, że można wykorzystać istniejące już OPC serwery. W tym celu wykorzystujemy tylko gotowy wrapper serwer (np. udostępniony przez OPC Foundation serwer, który powstał w ramach projektu Early Adopter) i konfigurujemy go, by odczytywał on dane z serwerów OPC bazujących na DCOM. Oczywiście, takie rozwiązanie ma wiele wad. Najpoważniejszym problemem jest to, iż powstający w ten sposób system jest skomplikowany i trudny w utrzymaniu. Nie należy również zapominać, że w przypadku serwerów bazujących na DCOM mamy do rozwiązania zupełnie inne niż dla UA i bardziej skomplikowane zagadnienia związane z bezpieczeństwem. Nie wykorzystamy również wszystkich zalet nowej przestrzeni adresowej (takich jak meta dane, czy referencje pomiędzy obiektami).

Drugi sposób, który zakłada bezpośredni dostęp do danych procesowych, jest o wiele bardziej skomplikowany w implementacji. Wydłuża wdrożenie oraz często wymaga ponownego zaimplementowania stworzonych i wdrożonych już wcześniej mechanizmów. Niemniej jednak to podejście pozwala na uproszczenie struktury całego systemu a co za tym idzie większą niezawodność i łatwiejsze utrzymanie. Pozwala na zmniejszenie ilości zagrożeń dla danego systemu ułatwiając właściwą konfiguracje zabezpieczeń. Daje możliwość wykorzystania wszystkich zalet nowej przestrzeni adresowej, łącznie z meta danymi i referencjami pomiędzy obiektami.

Czytaj dalej.